Yves Tümör’ün ‘Çiğneyen Ama Tüketmeyen Efendiye Hamd Ederiz; (Veya Basitçe, Dünyalar Arasında Sıcak)’: Büyüleyici Art-Rock

Yves Tumor, rock müzik olarak tanımlanabilecek şeyi yapıyor, ancak türün bilinen doğrudan ses kombinasyonlarında çok fazla değil. Bunun yerine Tumor, rock müziği, müziğin içinden çıktığı karşı kültür hareketinin bilindiği şekilde, yaratıcılığa, buluşa ve beklentileri ortadan kaldıran sesler üretmeye odaklanarak yapıyor.

Son albümleri ‘Çiğneyen Ama Tüketmeyen Tanrı’ya Hamd Olsun; (Or Simply, Hot Between Worlds)’ adlı deneysel yapımcı ve söz yazarı daha da ileri giderek elektronika, alt-pop ve punk bölgesine dalıyor ve aynı derecede tuhaf ve keyifli şarkılardan oluşan bir koleksiyona iniyor.

Tennessee yerlisi, daha önceki albümleri olan 2016’daki ‘Serpent Music’ ve 2018’deki ‘Safe In The Hands Of Love’ ile deneysel bir gürültü sanatçısı ve avangart pop yıldızı olarak isim yaptı. Ardından 2020’nin “Heaven To A Tortured Mind”ı geldi; bu, müzisyenin glam rock ile desteklenen seks, şeytan ve ahlaksızlık hikayelerini bir araya getiren devasa rock özlemlerinin belki de ilk tadıydı. Yapımcılığını Noah Goldstein’ın (Frank Ocean, Drake, Rihanna) üstlendiği ve miksajını Alan Moulder’ın (My Bloody Valentine, Nine Inch Nails, The Killers) üstlendiği ‘Praise…’, Tumor’un önceki albümlerinin tüm o yaratıcı orkestrasyonunu alıyor ve onu daha şık bir hale getiriyor. yapı.

Albüm açılışı ‘God Is A Circle’, Tam Tumor’un bariton sesi devreye girerken cırtlak, kesik kesik bipleme ve çılgınca nefes almayla geliyor. “Bazen, / Aklımda gidemeyeceğim yerler var gibi geliyor” kaotik bir ilişki gözlemliyorlar bozuk endüstriyel kaya üzerinde. Ancak albümün ilk tadı, diğer derslerin göstergesi değil: ‘Cennet Etrafımızı Bir Hood Gibi Sarıyor’, 70’lerden kalma bir gitar riffi ve “ölsen de olur” diyen bir çocuk sesiyle başlıyor. Karanlık pop-punk melodilerine dönmeden önce yeniden başlatabilirsiniz”.

‘Echolalia’da şarkı, titreyen bir balada dönüşmeden önce heavy rock şarkısı şeklini alıyor. “Fear Evil Like Fire” da benzer bir şekilde şekil değiştiriyor ve Tumor’un duygusal vokal aralıklarında şarkı söyleme yeteneğine ışık tutuyor ve açıklıyor: “Cennet hepimizin sahip olduğu bir yer / Şehrin titreşmesini izliyoruz”. Daha az ellerde bu genişlik sinir bozucu olurdu; burada, elbette, heyecan verici.

Albümün temalarının çoğu, Tumor’un aile bağlarını, kendileriyle ve maneviyatla bağları ve daha yüksek bir güçle mücadeleyi sorguladığını görüyor. “Meteora Blues”da, “Her zaman boş bir gökyüzü için dua edeceğim” şarkısını söylüyorlar ama “Cennet Bizi Bir Davlumbaz Gibi Sarıyor” ara bölümünde bir çocuk, “Mavi rengi seviyorum çünkü o gökyüzünde ve bu da Tanrı nerede?” Bu esrarengiz, genellikle çelişkili yazı stili, her anlamda bu kadar çekici bir olasılık olarak kalmalarının nedenidir.

“Övgü…”, tuhaf olmaktan korkmayan bir yaratıcıyla hırs ve yetenek buluştuğunda rock’ın ne kadar parlak olabileceğinin kanıtıdır. Bu, kitlelerin onu elle tutulur bulması için kolayca dışarıya çıkmayı göze alabilecek bir albüm, ancak Tumour’un olağanüstü yeteneği ve kişiliği sayesinde, ‘Övgü…’ çöküşten kaçınıyor ve son derece tatmin edici olduğunu kanıtlıyor.

Detaylar