“Anne Olmak: Koşarak Yolunuzu Bulmak”

• Lise ve üniversite yıllarında koşucu olarak yarıştım.
• İlk bebeğimi doğurduktan sonra kendimi kaybolmuş hissettim – kendi bedenimi tanıyamadım.
• Koşmak bana evden çıkıp kendim için bir şeyler yapmam için bir sebep verdi.

Koşmakla tekrar tekrar, tekrar kapalı bir ilişkim var. Lise ve üniversitede altı yoğun rekabet yılı geçirdikten sonra, yavaş bir tempoda koşmayı seviyorum. Ve bazen bundan bıktım ve her seferinde yıllarca bıraktım.

İlk ve tek maratonumu koştuktan sonra olan tam olarak buydu. Yarışın son yarım milini koşarken kuru olarak geçirdim, bitiş çizgisini geçtim, yere yığıldım ve bir daha asla koşmayacağıma yemin ettim.

Ama beş yıl sonra, ilk bebeğimi doğurduktan sonra kayboldum. Artık hafife aldığım sıska bedende ikamet etmiyordum. Çatlaklarla kaplıydım, sarkmaması gereken yerlerde deri sarkıyordu ve her delikten sızıyordum – kan, ter, gözyaşı, sümük, süt.

Gitmiştim, yerini pompa parçalarıyla dolu bir lavaboya sahip bir zombi almıştı. Günlerimi gömleksiz, emzirerek sandalyeye zincirlenmiş, kabin ateşiyle delik deşik olarak geçirdim. Kime dönüşeceğimi bilmiyordum ve hala bedenimde yaşadığımdan emin değildim.

tekrar koşmaya başladım

Bir öğleden sonra, eski benliğimden küçük bir parça bulmayı umarak dolabımın karanlık bir köşesinden koşu ayakkabılarımı çıkardım. Bağcıklarımı bağladım, kocamı biberon ve uyuyan bebekle baş başa bıraktım ve kapıyı arkamdan sessizce kapatarak serin sonbahar havasına adım attım.

Karışık hızda başladım: yavaş ama sıçrama ve koşma şekli ile. Çevik bir lise atleti olarak yarışlar için ısınma günlerini, karışık temponun dünyadaki en kolay şey olduğu zamanları düşündüm. Şimdi çok uzun koşarsam göğüslerim kaya gibi sertleşiyordu, bacaklarım kalındı ​​ve yerçekimi vücudumun geri kalanını aşağı çekerken midem sallanıyordu.

Yeni anaç benliğimden kaçmak için koşmaya geri dönmüşken, koşmak belki de yeni benliğimi tanımanın en fiziksel ve göze batan yoluydu. Sonbahar yapraklarının arasından, buzlu yollarda ve ilkbahar su birikintilerinde koştum, ta ki beynim doğum sonrası jöle göbeğimi içerecek şekilde yeniden kablolanana kadar. Baldırlarım belirginleşene kadar koştum. Eski benliğimin sadece bir santimini çaresizce aramaya koştum.

Ve onu buldum. Ama daha fazlasını da buldum.

Koşmak bana kendimi geri verdi

Koşmak, yapıyı günlerime geri getirdi. Bana evden kaçmak için bir sebep ve Oreos’un ikinci sırasını bırakmak için motivasyon verdi. Değişen bedenime ve karmakarışık düşüncelerime alışmam için bana zaman verdi.

Koşarak öğrendiğim şeyler aynı zamanda annelik için ihtiyacım olan şeylerdi: dayanma yeteneği, “yarım mil daha dayan” kavramı, cesaret ve baş belasılık. Mastitis sırasında takıldım. Uykusuz gecelerin ardından uykusuz gecelere katlandım. Ve NoseFrida’yı kullanmak için gereken cesareti topladım.

Aynı şekilde annelik de bana koşmakla ilgili birkaç şey öğretti. Bedenime ve zihnime karşı sabırlı olmayı öğrendim. Kendimi olmadığım biri olmaya acımasızca zorlamak yerine, yolculuğumda nerede olduğumu kabul etmeyi öğrendim. Bana yavaşlamayı ve aksi takdirde kısacık olan anı almayı öğretti. Kendimi eleştirmek yerine, büyüdüğümü ve 8 kiloluk, 9 onsluk bir bebek doğurduğumu hatırladım. Ve bir tepeye çıkarken ciğerlerim yandığında, bunun sonsuza kadar sürmeyeceğini hatırladım, tıpkı tüm bez değiştirme işlerinden kaçan patlayıcı kakaların sadece bir aşama olması gibi.

Koşmanın yeni benliğimden kaçmanın bir yolu olacağını tahmin etsem de, dönüştüğüm her şeyi dahil etmek için beni yeniden ayarlamaya zorladı. Koşmak, vücudumu biraz daha aşina olduğum bir şeye geri getirdi: tonlu bacaklar ve bir saat bronzluk çizgisi. Ve annelik, kim olduğumun bir kısmını kalıcı olarak değiştirdi – çatlaklarda, bir bebek ağlaması duyduğumda tansiyonumun yükselmesinde, kalbimin mümkün olduğunu bilmediğim bir şekilde aşka doğru genişlemesinde. .

Kaybolmadım; Ben daha fazlaydım.